Black hand interview with The Guardian
Iran’s Banksy: ‘The walls in my city are the canvas for my paintings’
In the streets near Tehran’s Hasheminejad hospital, home to a major kidney transplant centre, a patchwork of phone numbers and blood types is sprayed on the walls of public or private properties.
The message is clear: in the only country where organ trade is legal, destitute Iranians are advertising their kidneys, turning the streets of the capital into the eBay of kidneys. “A+, 22 years old” reads one ad alongside a phone number.
The street artist Black Hand, known as Iran’s Banksy, has used stencilling techniques to satirise the grim dilemma – one mural depicts an auction for a kidney.
When Black Hand returned to the scene in north Tehran hours later to take a better look at the finished piece, it had already disappeared. The authorities, who view such graffiti as subversive, were quick to remove it.
In an interview with the Guardian, Black Hand said the city and its people serve as inspiration. “Life in the city is what motivates me … I have more freedom to develop ideas and perform them in this form of art.”
Under widespread state censorship, visual and conceptual art in Iran has a limited audience, confined to private galleries or intellectual gatherings. By taking the works to public walls, Black Hand hopes to break that habit.
Iran’s Banksy kidney sale
Mural by Black Hand depicting an auction for a kidney.
“The public has a right to see the art. I chose street art because I want to guard against the galleries’ monopoly. Our intellectual and artistic society are underestimating and ignoring ordinary people’s power.
“I prefer my work to be seen in public by the very same people who are not taken seriously enough. I feel that the walls in my city are the canvas for my paintings. The city is the biggest gallery with the biggest audience.”
Street walls in Iran have long been used for protest. In the years before the 1979 revolution, thousands of revolutionaries and students took to the streets at night to spray their slogans on public property. “Down with the Shah,” became a familiar mural as revolutionaries won momentum for his overthrow.
Today, Iranian authorities only tolerate state-sponsored graffiti and wall paintings. Murals in Tehran and other Iranian cities usually show martyrs of the eight-year war with Iraq and revolutionary figures. Even these murals, dominated by men, are subject to censorship.
That is why Black Hand feels compelled to stay anonymous. “I hide my identity for security reasons. Under the Iranian municipality laws, writing on walls or advertising without official permission is a crime.”
Another piece highlights the popular cause of Iranian women, who are banned from joining men at football matches in stadiums. The graffiti shows an Iranian woman in her country’s national jersey while wearing gloves and holding dishwashing liquid, as if raising up a trophy.
Iran’s Banksy
Black Hand’s mural depicts a female football fan with a hijab.
Many might see the works as a means to protest but Black Hand said art was a way to find peace. “I work on the issues that are happening in my country. We wake up with them, we live with them and we sleep with them. Art aside, being able to express these issues by itself can help you find peace.
“I love life and I love living next to other people. People’s relations with each other fascinate me and I want to work on humans more than anything else. My aim is to communicate with other humans.”
The artist said Banksy’s works had been a huge inspiration. “You learn from Banksy. Banksy is the most important and serious street artist who has become a living graffiti encyclopedia for others.”
Black Hand said Banksy’s stencilling technique also helped produce the clandestine art more quickly. “I asked myself how Banksy could be defined in Iran’s sociocultural and political atmosphere? I needed a technique to be able to do my art in a very short period of time.”
Over the past few months, Black Hand continued to reflect on social and political events. As diplomats from Iran and six major powers gathered in Vienna to find a way out of the decades-long impasse over Tehran’s nuclear programme, one graffiti gave a simple message: “Enough fighting, continue with diplomacy.” As bloodshed in Gaza continued, Black Hand simply splashed a Tehran wall with red paint.
مصاحبه گاردین با بلک هند
در خیابان های نزدیک بیمارستان هاشمی نژاد تهران، که مرکز تخصصی پیوند کلیه به شمار می رود، یک کار جسته گریخته در میان شماره تلفن ها و گروه خونی هایی که روی دیوارهای عمومی و یا ساختمان های شخصی اسپری شده اند، زده شده است.
پیام آن واضح است : در تنها کشوری که داد و ستد اعضا قانونی ست، ایرانی های بیچاره کلیه های خود را تبلیغ میکنند، که خیابان های پایتخت را به یک eBay ِ کلیه فروشی تبدیل کرده است. ” A+ ، بیست و دو ساله” تبلیغی که در کنار آن شماره تلفن نوشته شده است.
هنرمند خیابانی Black Hand ، که به بنکسیِ ایران معروف است، از تکنیک های استنسیل برای به سخره گرفتن این مسئله ی جدی و دشوار استفاده کرده است، یک نقاشی دیواری که فروختن کلیه را نشان میدهد.
ساعاتی بعد که بلک هند برای نگاه انداختن به کار تمام شده اش به شمال تهران بازگشت، کار ناپدید شده بود. افراد تحت قدرتی که این گرافیتی ها را خرابکاری تلقی میکنند، به سرعت آن را پاک کرده بودند.
در مصاحبه ای با خبرگزاری Guardian ، بلک هند گفت شهر و مردمانش منبع الهام من هستند.
” زندگی در شهر چیزیست که به من انگیزه میدهد … من آزادی بیشتری دارم تا ایده ها را گسترش دهم و آنها را در این قالب از هنر ارائه دهم. “
به علت وضعیت شایع سانسور عقاید، هنرهای بصری و نظری در ایران مخاطب های محدودی دارند، مخاطب هایی که به گالری های شخصی و گرد هم آمدن های روشنفکرانه ی ذهنی محدود میشوند. با آوردن این آثار روی دیوارهای عمومی، بلک هند امیدوار است که بتواند این عادت را بشکند.
“مردم حق دارند که هنر را ببینند. من هنر خیابانی را انتخاب کردم، چون میخواهم امتیاز انحصاری گالری ها را متوقف کنم. جامعه ی روشنفکر و هنرمند ما قدرت افراد معمولی را دست کم و نادیده میگیرد.
من ترجیح میدهم کارم در میان عموم و توسط همان مردمی که جدی گرفته نشده اند دیده شود. من احساس میکنم که دیوارهای شهرم پرده ی نقاشی من هستند. شهر، بزرگ ترین گالری با بیشترین بیننده است.”
در ایران، دیوارهای خیابان ها مدت طولانی ایست که برای اعتراض استفاده میشوند. در سال های قبل از انقلاب 1357 ، هزاران انقلابی و دانشجو شب ها به خیابان ها می رفتند تا شعارهای خود را روی اموال عمومی اسپری کنند. “مرگ بر شاه” به یک دیوارنمای آشنا تبدیل شد، هنگامی که انقلابی ها موفق به سرنگون کردن او شدند.
امروزه افراد تحت قدرت تنها با گرافیتی ها و نقاشی های دیواری ای که توسط دولت حمایت شده اند برخورد همواری دارند. معمولا نقاشی های دیواری در تهران و یا دیگر شهر های ایران شهدای هشت سال جنگ با عراق و یا اشخاص انقلابی را نشان میدهند. اما حتی این نقاشی ها هم سانسور میشوند.
این همان دلیلی ست که بلک هند احساس میکند بخاطر آن باید ناشناس بماند.
“من هویت خود را بعلت دلایل امنیتی مخفی میکنم. بر اساس قوانین شهرداری های ایران، نوشتن روی دیوار و یا تبلیغ بدون اجازه ی رسمی جرم محسوب میشود.”
اثر دیگری وجود دارد که حقوق زنان ایرانی را برجسته قلمداد میکند، زنانی که از پیوستن به مردان در مسابقات فوتبال در استادیوم ها تحریم شده اند. این گرافیتی یک زن ایرانی را نشان میدهد که پیراهن ملی به تن دارد، درحالیکه دستکش پوشیده و مایع ظرفشویی در دست خود نگه داشته است، انگار که یک جایزه را بالای سر خود برده است.
بسیاری از مردم ممکن است این آثار را وسیله ای برای اعتراض ببینند، اما بلک هند گفت هنر راهی برای پیدا کردن صلح است.
” من روی معضلاتی که درحال وقوع در کشورم هستند کار میکنم. ما با آنها بیدار می شویم، با آنها زندگی میکنیم و با آنها میخوابیم. جدا از هنر، توانایی نشان دادن این مسائل، خود میتواند برای یافتن صلح به شما کمک کند.
من عاشق زندگی، و زندگی کردن در کنار مردم هستم. ارتباطات مردم با یکدیگر مرا مجذوب میکند و من دوست دارم که روی انسان ها بیشتر از هر چیز دیگری کار کنم. هدف من برقرار کردن ارتباط با انسان هاست.”
این هنرمند گفت آثار بنکسی منبع الهام عظیمی برای او بوده است.
” از بنکسی می آموزید. بنکسی مهم ترین و جدی ترین هنرمند خیابانی ایست که تبدیل به یک دایره المعارف زنده ی گرافیتی برای دیگران شده است.”
بلک هند گفت تکنیک استنسیل زدن بنکسی نیز به سریع انجام دادن این هنر مخفی اش کمک کرد.
” من از خودم پرسیدم که بنکسی چگونه توانست در فضای فرهنگی و سیاسی ایران تعریف شود؟ من به تکنیکی نیاز داشتم که بتوانم کارم را در کوتاه ترین زمان ممکن انجام دهم.”
طی چند ماه گذشته، بلک هند کار خود را با بازتاب دادن وقایع اجتماعی و سیاسی ادامه داد. هنگامی که سیاستمداران ایران و گروه پنج بعلاوه ی یک در وین گرد هم آمدند تا برای بن بستی که طی ده ها سال بر سر برنامه ی هسته ای تهران داشتند راه حلی بیابند، یک گرافیتی پیام ساده ای داد :
“جنگ کافیست، با دیپلماسی پیش بروید.”
وقتی که جنگ و خونریزی در غزه ادامه پیدا کرد، بلک هند روی دیواری از تهران رنگ قرمز ریخت.